Basilique Ste-Clotilde, Paris
Bazylika Sainte Clotilde w Paryżu (św. Klotyldy) – jeden z pięciu kościołów katolickich o statusie bazyliki na terenie Paryża, w 7. okręgu paryskim, pierwszy w Paryżu kościół neogotycki.Decyzja o budowie kościoła zapadła w 1827 r. na posiedzeniu rady miejskiej. Przygotowanie projektu powierzono Jeanowi-Nicolasowi Huyotowi, natomiast patronem obiektu miał być św. Karol. Do 1830 r. nie udało się jednak zebrać funduszy na realizację przygotowanego planu. Dopiero energia prefekta Claude'a Philiberta de Rambuteau pozwoliła zdobyć pieniądze i zatrudnić nowego architekta, François-Christiana Gau, który zdecydowanie przerobił projekt poprzednika, proponując budowę kościoła w mało popularnym dotąd we Francji stylu neogotyckim.
W 1846 r. prace budowlane na dobre się rozpoczęły, jednak plany Gaua uległy dalszym modyfikacjom; projekt okazał się za śmiały i mało praktyczny, swoje uwagi zgłosiła również Komisja Budynków Świeckich. Architekt musiał zrezygnować z budowy imponujących schodów i zredukować fasadę do dwóch imponujacych wież połączonych rozetą. W 1853 r. kolejne trudności skłoniły Gaua do porzucenia pracy i scedowania jej na jednego ze swoich uczniów, Teodoraa Ballu, który dokończył dzieła, wprowadzając dodatkowe elementy zdobnicze i ostatecznie formując wygląd fasady[2]. Ostateczna konsekracja budynku miała miejsce w 1857 r. W 1896 r., z okazji kolejnej rocznicy chrztu Chlodwiga i państwa Franków, Papież Leon XIII nadał kościołowi – podobnie jak wielu innym świątyniom we Francji – status bazyliki mniejszej.
Bazylika została wzniesiona na planie krzyża łacińskiego, ma długość 96 metrów i wysokość wież z iglicami 70 metrów. Kościół jest jednonawowy z wyodrębnionym prezbiterium. Wejście do obiektu wiedzie poprzez trzy wejścia z neogotyckimi portalami. Na fasadzie kościoła znajduje się osiem rzeźb świętych, środkowy portal wieńczy tympanon w kształcie ostrego łuku. Nad głównym wejściem umieszczona została rozeta. Kościół wiernie naśladuje gotyckie formy zdobnicze, okna w kształcie ostrych łuków z maswerkiem, posiada wimpergi, sterczyny oraz dekoracje w postaci płaskorzeźb (przede wszystkim od strony prezbiterium). Konstrukcja budynku opiera się na przyporach (dolny poziom) oraz łukach odporowych (górny poziom).
Jasne i przejrzyste wnętrze kościoła jest skąpo wyposażone. Z czasów budowy obiektu pochodzi skromny ołtarz główny oraz drewniana ambona autorstwa rzeźbiarzy Lienarda i Jouffroya. Ponad ołtarzem znajduje się współcześnie wstawiony symbol Ducha Świętego.
Bazylika Sainte Clotilde w Paryżu (św. Klotyldy) – jeden z pięciu kościołów katolickich o statusie bazyliki na terenie Paryża, w 7. okręgu paryskim, pierwszy w Paryżu kościół neogotycki.Decyzja o budowie kościoła zapadła w 1827 r. na posiedzeniu rady miejskiej. Przygotowanie projektu powierzono Jeanowi-Nicolasowi Huyotowi, natomiast patronem obiektu miał być św. Karol. Do 1830 r. nie udało się jednak zebrać funduszy na realizację przygotowanego planu. Dopiero energia prefekta Claude'a Philiberta de Rambuteau pozwoliła zdobyć pieniądze i zatrudnić nowego architekta, François-Christiana Gau, który zdecydowanie przerobił projekt poprzednika, proponując budowę kościoła w mało popularnym dotąd we Francji stylu neogotyckim.
W 1846 r. prace budowlane na dobre się rozpoczęły, jednak plany Gaua uległy dalszym modyfikacjom; projekt okazał się za śmiały i mało praktyczny, swoje uwagi zgłosiła również Komisja Budynków Świeckich. Architekt musiał zrezygnować z budowy imponujących schodów i zredukować fasadę do dwóch imponujacych wież połączonych rozetą. W 1853 r. kolejne trudności skłoniły Gaua do porzucenia pracy i scedowania jej na jednego ze swoich uczniów, Teodoraa Ballu, który dokończył dzieła, wprowadzając dodatkowe elementy zdobnicze i ostatecznie formując wygląd fasady[2]. Ostateczna konsekracja budynku miała miejsce w 1857 r. W 1896 r., z okazji kolejnej rocznicy chrztu Chlodwiga i państwa Franków, Papież Leon XIII nadał kościołowi – podobnie jak wielu innym świątyniom we Francji – status bazyliki mniejszej.
Bazylika została wzniesiona na planie krzyża łacińskiego, ma długość 96 metrów i wysokość wież z iglicami 70 metrów. Kościół jest jednonawowy z wyodrębnionym prezbiterium. Wejście do obiektu wiedzie poprzez trzy wejścia z neogotyckimi portalami. Na fasadzie kościoła znajduje się osiem rzeźb świętych, środkowy portal wieńczy tympanon w kształcie ostrego łuku. Nad głównym wejściem umieszczona została rozeta. Kościół wiernie naśladuje gotyckie formy zdobnicze, okna w kształcie ostrych łuków z maswerkiem, posiada wimpergi, sterczyny oraz dekoracje w postaci płaskorzeźb (przede wszystkim od strony prezbiterium). Konstrukcja budynku opiera się na przyporach (dolny poziom) oraz łukach odporowych (górny poziom).
Jasne i przejrzyste wnętrze kościoła jest skąpo wyposażone. Z czasów budowy obiektu pochodzi skromny ołtarz główny oraz drewniana ambona autorstwa rzeźbiarzy Lienarda i Jouffroya. Ponad ołtarzem znajduje się współcześnie wstawiony symbol Ducha Świętego.
| Materiał ten pochodzi ze strony www.pl.wikipedia.org i czeka na zastąpienie nowym i unikatowym tekstem. Powyższy materiał udestępniony jest na zasadach licencji Creative Commons. |
0 komentarzy:
Prześlij komentarz