Monastyr Sołowiecki (ros. Cоловецкий монастырь) – stauropigialny rosyjski klasztor prawosławny, położony na Wyspach Sołowieckich między lądowym Jeziorem Świętym a Zatoką Pomyślności na Morzu Białym.
Monastyr był największą twierdzą w północnej części Imperium Rosyjskiego. Klasztor został założony pod koniec 1429 przez mnicha Germana i Sawwacjusza z monastyru Cyrylo-Biełozierskiego. Głównym twórcą klasztoru był jednak św. Zosima.
W XV i XVI wieku klasztor przeżywał swój rozkwit, rozwijał działalność handlową, stając się tym samym centrum gospodarczym i politycznym w całym regionie Morza Białego. Handlowano głównie solą uzyskiwaną z wód morza metodą opracowaną przez ojca Tarasa i owocami morza – głównie ostrygami hodowanymi przez św. Trifona. Rozwijało się rybołówstwo, wydobycie mik i pereł. Archimandryci klasztoru byli mianowani przez cara i patriarchę.
W latach 1537-1565 ihumenem klasztoru był Filip II, późniejszy metropolita Moskwy. W 1694 monastyr odwiedził Piotr Wielki.
W XVII wieku w klasztorze było 350 mnichów i pracowało 600–700 pracowników, rzemieślników i chłopów. W latach 50. i 60. XVII w. klasztor stanowił jedną z twierdz raskolników. W drugiej połowie lipca 1711 r. ukazem Piotra I unicki biskup łucki Dionizy Żabokrzycki został za odmowę przejścia na prawosławie skazany na dożywotnie więzienie w monasterze, gdzie następnie zmarł. W latach 1923-1939 klasztor służył za więzienie polityczne jako Sołowiecki Obóz Robót Przymusowych Specjalnego Przeznaczenia, gdzie zginęło kilkanaście tysięcy ludzi. Posłużył jako prototyp dla systemu Gułag. Pod koniec 1923 w obozie znajdowało się 2557 więźniów, na początku 1931 już 71 800. W kolejnych latach liczba więźniów spadła do 19 tysięcy (1933). W 1937 obóz został zaadaptowany na więzienie NKWD. W 1939 miejscowość Sołowi stała się bazą szkoleniową marynarki wojennej[1].
W 1967 na terenie monastyru powstało Muzeum Sołowieckie. W 1983 wyspę opuściło wojsko, a archipelag otrzymał status rezerwatu. W mury klasztoru powrócili mnisi Kościoła prawosławnego.
Klasztor otoczony był dwukilometrowym kamiennym murem z siedmioma bramami, zbudowany z głazów o wadze dochodzącej do 14 ton i grubości do 8 metrów. Monastyr składał się z dwóch soborów – soboru Zaśnięcia Matki Bożej z refektarzem i soboru Przemienienia Pańskiego (wybudowanego w latach 1556–1564), największego obiektu monastyru strawionego pożarem w 1923. Sobory były połączone ze sobą długą, zadaszoną galerią. Na terenie zabudowań znajdowało się ponadto pięć cerkwi m.in. cerkiew Świętego. Mikołaja (1834), a za nią kościół Świętej Trójcy, odrębna dzwonnica (kołokolnia), siedem baszt zwanych odpowiednio: Nikolskaja, Kwasowariennaja, Powariennaja, Archangielskaja, Biełaja, Priadilnaja Basznia, młyn wodny z początku XVII wieku, refektarz oraz liczne budynki gospodarcze i mieszkalne. Wewnątrz znajdują się liczne pasaże i krużganki. W podziemiach klasztoru znajdują się lochy i kazamaty[2][3].
| Materiał ten pochodzi ze strony www.pl.wikipedia.org i czeka na zastąpienie nowym i unikatowym tekstem. Powyższy materiał udestępniony jest na zasadach licencji Creative Commons. |
0 komentarzy:
Prześlij komentarz