Convento do Carmo, Lisbon
Klasztor Karmelitów (port. Convento da Ordem do Carmo) jest obecnie raczej pomnikiem-pamiątką, znajdującą się w stolicy Portugalii, Lizbonie.
Średniowieczny zespół klasztorny został zniszczony w wyniku trzęsienia ziemi i tsunami z 1755 roku. Ruiny gotyckiego kościoła (Igreja do Carmo) pozostają do dziś żywym śladem tamtych wydarzeń wkomponowanym we współczesną architekturę. Obecnie wykorzystywane są jako siedziba muzeum archeologicznego (Museu Arqueológico do Carmo).
Zespół zlokalizowany jest w niewielkim dystrykcie Chiado ponad placem Rossio, naprzeciw wzgórza zamkowego.
Klasztor Karmelitów został założony w 1389 roku dzięki staraniom portugalskiego rycerza Nuno Álvaresa Pereiry. Był on konstablem portugalskim, dowodzącym wojskiem króla Jana I Dobrego w decydującej bitwie pod Aljubarrota w 1385 roku, w której to Portugalczycy zagwarantowali sobie niezależność i niepodległość w wyniku pokonania wrogiej, kastylijskiej armii. Zespół klasztorny był początkowo zamieszkiwany przez mnichów z Moury (południowa Portugalia), którzy przybyli tu w 1392 roku. W 1404 pobożny Álvares Pereira ofiarował swój majątek ma rzecz klasztoru, a w 1423 został nawet jednym z jego braci zakonnych.
W dniu 1 listopada 1755 roku ogromne trzęsienie ziemi o sile około 9 stopni w skali Richtera zniszczyło większość kompleksu. Znajdująca się w nim biblioteka wraz z 5000 woluminów zostały bezpowrotnie utracone. Po katastrofie został przebudowany i ostatecznie stał się siedzibą wojsk. Kościół natomiast nigdy nie został w pełni odbudowany, a tym bardziej odrestaurowany.
W 1864 roku, po wielu sporach, Stowarzyszenie Portugalskich Archeologów zmieniło zrujnowany budynek w muzeum. W XX wieku, w czasie trwania rewolucji goździków, klasztor był ostatnim bastionem prezydenta tzw. Nowego Państwa, Marcela Caetano oraz jego podwładnych.
Zarówno kościół jak i klasztor zostały zbudowane stopniowo, w latach 1389-1423 w stylu gotyckim, typowym dla zakonów żebrzących. Widać w nim inspirację klasztorem w Battalha, który został ufundowany przez króla Jana I Dobrego i wybudowany w tym samym czasie. Według zachowanych źródeł, żadna tego typu budowla nie mogła się równać z tak okazałym kompleksem.
Kościół został zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Główna fasada posiada portal z archiwoltami i kapitelami ozdobiony motywami antropomorficznymi i roślinnymi. Rozeta nad portalem jest częściowo zniszczona. Południowa strona kościoła wzmocniona jest przez pięć kolumn, dodanych w 1399 roku, po tym jak południowa strona runęła w czasie budowy. We wczesnych latach XX wieku dodane zostały pewne elementy stylu neogotyckiego. Konstrukcja jest trójnawowa, w absydzie znajduje się kaplica główna oraz cztery boczne. Kamienny dach uległ zniszczeniu w czasie trzęsienia ziemi, zdołały przetrwać jedynie pojedyncze łuki pomiędzy kolumnami.
Klasztor Karmelitów (port. Convento da Ordem do Carmo) jest obecnie raczej pomnikiem-pamiątką, znajdującą się w stolicy Portugalii, Lizbonie.
Średniowieczny zespół klasztorny został zniszczony w wyniku trzęsienia ziemi i tsunami z 1755 roku. Ruiny gotyckiego kościoła (Igreja do Carmo) pozostają do dziś żywym śladem tamtych wydarzeń wkomponowanym we współczesną architekturę. Obecnie wykorzystywane są jako siedziba muzeum archeologicznego (Museu Arqueológico do Carmo).
Zespół zlokalizowany jest w niewielkim dystrykcie Chiado ponad placem Rossio, naprzeciw wzgórza zamkowego.
Klasztor Karmelitów został założony w 1389 roku dzięki staraniom portugalskiego rycerza Nuno Álvaresa Pereiry. Był on konstablem portugalskim, dowodzącym wojskiem króla Jana I Dobrego w decydującej bitwie pod Aljubarrota w 1385 roku, w której to Portugalczycy zagwarantowali sobie niezależność i niepodległość w wyniku pokonania wrogiej, kastylijskiej armii. Zespół klasztorny był początkowo zamieszkiwany przez mnichów z Moury (południowa Portugalia), którzy przybyli tu w 1392 roku. W 1404 pobożny Álvares Pereira ofiarował swój majątek ma rzecz klasztoru, a w 1423 został nawet jednym z jego braci zakonnych.
W dniu 1 listopada 1755 roku ogromne trzęsienie ziemi o sile około 9 stopni w skali Richtera zniszczyło większość kompleksu. Znajdująca się w nim biblioteka wraz z 5000 woluminów zostały bezpowrotnie utracone. Po katastrofie został przebudowany i ostatecznie stał się siedzibą wojsk. Kościół natomiast nigdy nie został w pełni odbudowany, a tym bardziej odrestaurowany.
W 1864 roku, po wielu sporach, Stowarzyszenie Portugalskich Archeologów zmieniło zrujnowany budynek w muzeum. W XX wieku, w czasie trwania rewolucji goździków, klasztor był ostatnim bastionem prezydenta tzw. Nowego Państwa, Marcela Caetano oraz jego podwładnych.
Zarówno kościół jak i klasztor zostały zbudowane stopniowo, w latach 1389-1423 w stylu gotyckim, typowym dla zakonów żebrzących. Widać w nim inspirację klasztorem w Battalha, który został ufundowany przez króla Jana I Dobrego i wybudowany w tym samym czasie. Według zachowanych źródeł, żadna tego typu budowla nie mogła się równać z tak okazałym kompleksem.
Kościół został zbudowany na planie krzyża łacińskiego. Główna fasada posiada portal z archiwoltami i kapitelami ozdobiony motywami antropomorficznymi i roślinnymi. Rozeta nad portalem jest częściowo zniszczona. Południowa strona kościoła wzmocniona jest przez pięć kolumn, dodanych w 1399 roku, po tym jak południowa strona runęła w czasie budowy. We wczesnych latach XX wieku dodane zostały pewne elementy stylu neogotyckiego. Konstrukcja jest trójnawowa, w absydzie znajduje się kaplica główna oraz cztery boczne. Kamienny dach uległ zniszczeniu w czasie trzęsienia ziemi, zdołały przetrwać jedynie pojedyncze łuki pomiędzy kolumnami.
| Materiał ten pochodzi ze strony www.pl.wikipedia.org i czeka na zastąpienie nowym i unikatowym tekstem. Powyższy materiał udestępniony jest na zasadach licencji Creative Commons. |
0 komentarzy:
Prześlij komentarz